IMDB: 9,2
Yaratıcısı: Dan Harmon, Justin Roiland
Seslendirenler: Justin Roiland, Chris Parnell, Spencer Grammer
Tür: Animasyon, Macera, Komedi
Ülke: ABD
Süre: Ort. Bölüm Uzunluğu 22 dk - Toplamda 4 Sezon 41 bölüm
Orijinal Dili: İngilizce
Yapım Şirketleri: Green Portal Productions, Harmonius Claptrap, Justin Roiland's Solo Vanity Card Productions, Starburns Industries, Williams Street


Konusu

Çılgın bir bilim adamının torunuyla beraber yaşadığı sıra dışı olayları konu edinen Rick and Morty, birçok macerayı içinde barındırıyor. Rick and Morty’nin ilginç ve oldukça tehlikeli olan yolculuklarını boyutlar arası seyahat olarak nitelendirsek de bununla kalmıyor ve insan anatomisi içerisinde de maceralarını hız kesmeden devam ettiriyorlar.


İnceleme ve Yorum

Bilim Kurgu ve Komedi türlerinin müthiş bir sentezi Rick and Morty. Bir yetişkin animasyon dizisi olan bu yapım Family Guy, South Park, The Simpsons gibi yapımlara benziyor fakat Bilim Kurgu tarafı onu farklı kılıyor. Her bölüm 20 dakika, dolayısıyla kolay tüketilebilir olmasıyla dikkat çekiyor. Boyutlararası yolculuklar, paralel evrenler gibi anlaşılması zor kavramlara bir de absürt senaryo eklenince bir hayli eğlendiriyor. Tüm bunların yanı sıra dizinin senaristleri popüler kültüre dair bir çok şeye gönderme yapıyor.

Not: Normalde konuyu uzatıp daha çok şey anlatmak isterdim ama bu dizi bir başka kesinlikle izlemeniz lazım...

The Witcher da tıpkı Game of Thrones gibi bir edebiyat uyarlaması. Andrzej Sapkowski’nin roman serisi daha önce çok başarılı video oyunlarına da kaynaklık etmişti. Bu bağlamda The Witcher’ın yayına hayatına başladığı anda rakibinin o zamanki durumuna göre daha avantajlı olduğu söylenebilir. Benzer şekilde dizinin başrolünde son derece tanınan bir isim, beyazperdenin son Süperman’i Henry Cavill var. Yani The Witcher’ın beklenen etkiyi yaratabilmesi için tüm şartlar mevcut gibi görünüyor.

The Witcher 1. Sezon İlk 5 Bölüm İncelemesi


Dizinin adı, Henry Cavill’in canlandırdığı ana karakter Rivyalı Geralt’ın özelliklerinden ve mesleğinden geliyor. Cadıların, büyücülerin, cinlerin kol gezdiği fantastik bir dünyada belirli bir ücret karşılığında canavarı öldüren Geralt, aynı zamanda bir mutant. Dünyadaki sayıları oldukça az olan Witcher’lar, doğal yollarda değil, bir tür simyagerlik faaliyeti sonrasında normal bir insana göre çok daha hızlı ve güçlü hâle gelmesinin yanında hızlı iyileşme, duyularının keskinleşmesi ve hayatının uzaması gibi özellikler kazanıyor. Geralt, başına buyruk, kimseden emir almayan ne isterse onu yapan bir karakter. The Witcher 1. sezon 1. bölümün açılış sekansında onu devasa bir örümceği andıran bir canavarı öldürürken izliyoruz. Dizinin karanlık ve fantastik atmosferini seyirciye yaratmak adına sonra derece başarılı bir şekilde tasarlanmış bu sekansın ardından, çok karakterli, birçok farklı olay akışının birbirine karışarak ilerlediği bir anlatının içinde buluyoruz kendimizi.


The Witcher’ın geçtiği dünya, fantastik anlatılara aşina olanlara çok yabancı gelmeyecek olsa bile, kendi kuralları, ırkları, karakterleri, yaratıkları, inanışları olan bir dünya. Özellikle ilk iki bölüm bu dünyanın detaylarını seyirciye sunarken fazla kafa karıştırıcı ve dağınık olabilme riskini taşıyor. Hangi karakterin kime, neye, neden hizmet ettiğinin tam olarak kavramanın zor olduğunu bölümlerin ardından, diğer karakterlerin yavaş yavaş anlatıda kapladığı yerlerin artmasıyla taşlar yerine oturmaya başlıyor. Anlatıda Geralt dışında iki ana karakter var. Bunlardan biri ailesinin hükmettiği topraklar düşmanlarca ele geçirilince büyükleri tarafından Geralt’ı bulması öğütlenen ve motivasyonunu buradan alan Ciri; diğeri ise bir tür cadı olarak niteleyebileceğimiz ve birincil motivasyonu içinde bulunduğu şartlar altında olabildiğince çok güç elde etmek olan Yennefer. Bu iki karakterin ulaşmak istedikleri hedef üç aşağı beş yukarı belli iken, anlatının merkezindeki Geralt’ın, karakterin özellikleri gereği belirgin bir motivasyonunun olmaması karakterinin peşinden hikâyenin de oradan oraya savrulmasına neden oluyor bir miktar. Lakin bu karakterin özelliklerinin belirginleşmesi, olayların geçtiği dünyanın dinamiklerinin yavaş yavaş ortaya çıkmasıyla anlatının da ayakları beşinci bölümün sonu itibarıyla yere basmaya başlıyor.


Her ne kadar Kıta (The Continent) olarak bilinen bu dünya, canavarlar, iksirler ya da büyüler gibi fantastik unsurlarla bezeli olsa da, burada geçen olayların gidişatı daha ziyade insanların yaptıkları üzerinden şekilleniyor. İnsanların gücü, iktidarı, maddi olanakları, toprak parçalarını ele geçirmek adına attıkları adımlar The Witcher’ın dünyasının karanlık tonunu veren birincil etmen. İnsanın içindeki kötülüğü dışa vuran karanlık anlatı, dizinin görsel diliyle de destekleniyor büyük ölçüde. Karanlık, gölgelerin hâkim olduğu görsel dil, The Witcher’ı içerdiği karakterlerin özellikleriyle de birleşince zaman zaman gotik bir korku anlatısına da yaklaştırıyor. Bu karanlık atmosfer, dizinin içerdiği grafik şiddetle gerçekçi bir ton da kazanıyor. Netflix’in bu anlamda şu ana kadarki en cüretkâr işlerinin başında gelen The Witcher, tüm bunların bir araya gelmesiyle anlattığı dünyanın pisliğini, tavizsiz ve merhametsiz bir biçimde seyirciye geçiriyor diyebiliriz. Lakin Geralt’ın yolculuğu sırasında karşılaştığı ve bir şekilde arkadaşı olduğu ozan Jaskier’in ekranda göründüğü anlar, bu karakterin dizinin genel tonunun oldukça dışında, mizahi ve yer yer karikatürize bir şekilde çizilmiş olması, The Witcher’ın belki de en güçlü yanı olan karanlık atmosferine ciddi anlamda zarar veriyor.


İlk beş bölüm itibarıyla The Witcher’ın olay örgüsüne ya da karakterlerin geçirdikleri gelişimlere, dönüşümlere dair bir şey söyleyip, diziyi bu noktadan ele almak imkânsız. Çünkü anlatının tam anlamıyla rayına oturması beşinci bölümün sonunu buluyor. Kaldı ki şimdiden ikinci sezon onayını alan dizinin hikâyesi belli ki geniş bir zaman aralığında anlatılacak. Ama iyi çekilmiş savaş ve dövüş sahneleri ile görüntü yönetimi ve müzik kullanımı gibi teknik detaylar sayesinde tutarlı ve karanlık bir atmosfer kurduğu pekâlâ söylenebilir. En başta içine girilmesi zor olan anlatının detayları yavaş yavaş açıldıkça, gelecek bölümlerin ne vadettiğine dair merak duygusu da doğmaya başlıyor. Böylelikle tam da bir Netflix dizisinden bekleneceği üzere -olumlu ya da olumsuz şekilde- seyirciyi peşinden sürüklemeyi başarıyor. Lakin henüz The Witcher’ın geneli ya da televizyon tarihinde tutacağı yer hakkında fikir yürütmek için çok erken.

“I am not in danger Skyler, I am the danger!”

Bir adam düşünün, kendisi sıradan bir lisede kimya öğretmeni fakat yaptığı işe göre fazla bilgili birisi. Yıllar önce bir arkadaşıyla açtığı ve sonradan nakit paraya ihtiyacı olduğu için hisselerini sattığı şirket milyon dolarlar değerindeyken kendisi lisede ders anlatıyor. Kim mi? Walter White. Bu adamın adını ya biliyorsunuz, ya bir yerlerde gördünüz ya da duydunuz. Belki de şu adıyla tanırsınız: Heisenberg !


Evet, bu dizi bir efsane. Bu incelemeyi yaparken bile izlediğim her bölüm gözümün önünde canlanıyor. Lisede öğretmenlik yaparken bir gün kanser olduğunu öğreniyor Walter White. Engelli bir oğlu ve pek hoş olmayan bir karısı var, Skyler. Hoş olmayan dedim çünkü nasıl tanımlasam bilemedim. Bir dizi izlerken her bölüm nefret ettiğiniz, tiksindiğiniz bir karakter oldu mu hiç? Benim oldu, evet bu kişi Skyler. Walter White gibi büyük bir adamın karısı olmayı hak etmiyor bence, neyse izlerseniz anlarsınız zaten fazla değinmek istemiyorum o kısma. Kanser olduğunu öğrendiğinde ailesine para bırakmak istiyor fakat nasıl yapacağını bilemiyor. Kısa yoldan para kazanmak hepimizin hayali değil midir zaten? Eski öğrencilerinden birine rastlıyor, Jesse Pinkman. Bu çocuk resmen bir efsane. Breaking Bad dizisini izlerseniz veya izlediyseniz Jesse Pinkman karakterini çok seveceksiniz, bunun garantisini verebilirim. Kendisi bir uyuşturucu satıcısı. Walter White, Jesse ile anlaşıp meth üretmeye ve satmaya başlıyor. Üretme kısmı bir kaç sıkıntıdan sonra hallediliyor fakat satma kısmında baya sorun çektiklerini söyleyebilirim. Başlarına gelen bir sürü bela, akıl almaz olaylar..


Breaking Bad dizisi tamı tamına 5 sezon sürdü. Bu 5 sezon boyunca 50’li yaşlarda bir adamın, bir nevi ezik bir tipten, ülkenin hatta bir sürü ülkenin uyuşturucu dağıtımının başında olan, milyon dolarlar kazanan ve bir efsane olan nam-ı değer Heisenberg’e dönüşmesini izliyorsunuz. Tabi aynı zamanda kanserle mücadele ediyor bu karakterimiz. Her şey bir yana, bütün bu suç olaylarını, uyuşturucu üretimini ve satışını yaparken, kayın biraderi Hank ile arkadaşlığını sürdürerek ve bütün bunları ondan gizleyerek yapıyor. Bu neden mi tuhaf? Çünkü Hank bir DEA ajanı, yani uyuşturucuyla mücadele biriminde çalışan bir ajan. Kaldı ki Hank, yıllarca Heisenberg’ün kim olduğunu arıyor ve onu yakalamaya çalışıyor. Halbuki en başından beri yanında bulunan lise öğretmeni Walter White, aslında Heisenberg. Breaking Bad her açıdan mükemmel bir dizi. İnsanların karakter değişimlerinin nasıl olduğunu adım adım yavaş yavaş gösteriyor bize. İlk bölümde ki Walter White ile son bölümdeki Walter White’ı karşılaştırdığınızda, birbiri ile alakasız iki farklı insan görüyorsunuz.


Breaking Bad dizisi hakkında size söylemek istediğim 2 tane akılda kalan şey var. Birincisi çoğu kişinin ağzında dolanan “say my name” sahnesi. Bu sahneyi anlatıp da tadını kaçırmak istemem fakat izlemenizi tavsiye ederim. İkincisi Jesse’nin “yo” kelimesi. Söylediği çoğu cümlenin sonuna “yo” koyuyor, bir nevi sesleniş tarzı onun için. Ve bu karaktere o kadar çok yakışıyor ki dizi bittikten sonra resmen özlüyorsunuz bütün bunları.


Breaking Bad incelememin sonuna gelirken son bir şey daha söylemek istiyorum. İstanbul’da oturuyorsanız, Kadıköy’de Walter’s Coffee var. Breaking Bad temalı bir kafe. Kimyasal korunma kıyafetleri giyip fotoğraf falan çektirebiliyorsunuz çok hoş bir yer gitmenizi öneririm. Ve tabi ki söylemeden edemeyeceğim, eğer ki aranızda hala Breaking Bad izlemeyenleriniz var ise, lütfen arkadaşlar, geç olsun güç olmasın..

Öncelikle The Wire’ı sevgili okurlar adına çok uzatmamaya çalışarak bir özetleyelim. The Wire, David Simon isminde eski bir Baltimore Sun gazetecisi tarafından yaratılmış bir HBO suç dramasıdır. Dizi, doksanlardan günümüze kadar neredeyse her sene Amerika’nın suç oranı en fazla olan şehri Baltimore’da geçiyor.

Peki dizi, böyle bir şehirde nasıl bir konuya odaklanıyor diye sorarken duyabiliyorum sizleri, açıklayalım hemen. The Wire, “iyi polis”lik yapmayı unutmamış bir avuç cinayet ve narkotik polisi üzerinden her sezon şehrin yozlaşmış veya yozlaşmaya yüz tutmuş farklı bir parçasını anlatıyor. Bu iyi polislerin bir şekilde bir araya gelip, Büyük Suçlar adında bir birim kurulmasına sebep oluyorlar. Her sezon dallanmış tek bir dava üzerinden giden The Wire klasik bir dizinin size gösterdiği şeyleri göstermiyor. Herhangi bir karakteri merkeze almıyor, davalar her zaman çözülemiyor. Adalet gerçek hayatta olduğu gibi her zaman etrafta olmuyor.


The Wire, gerek anlattığı ve anlatmaya korkmadığı konular olsun, gerek televizyonun neredeyse hiç görmediği kadar karmaşık ve gerçekçi karakterler yaratmasıyla olsun, gerek de bulunduğumuz sistem hakkında yaptığı çıkarım ve sonuçlar olsun, televizyon açısından aşırı önemli bir yapıma sahip. Televizyon açısından bir Rönesans’ın başlangıcı The Wire. Öncesinde gelen OZ ve The Sopranos gibi klasiklerin aksine daha sert ve oturaklı hareket edişi bu pozisyona yerleştiriyor belki de onu… Günün sonunda da, The Wire; Breaking Bad’lerin, Mindhunter’ların, The Leftovers’ların var oluşlarındaki en önemli sebep haline geliyor.

Bunları söyledikten sonra, The Wire’ın televizyon tarihindeki önemini, televizyon kültürüne kattıklarını konuşalım biraz. Burada sizleri uyarmakta fayda var, dizi hakkında final sezonu dahil olmak üzere sürpriz bozan (spoiler) içeren bir yazı geliyor.


Rönesans’ın Başlangıcı
The Wire, istisna yaratmayarak her karaktere kendine has bir adalet algısı veriyor. Bu adalet algıları onları seneler içerisinde çok farklı yollara iteliyor ve bu yollar sırasında hemen hemen herkes önünde bir seçimle kalıyor. İnandığı değerler uğruna her şeyi feda ederek, adalet algılarını takip etmek veya kariyere doğru bir adım atmak, bir şeyleri orada değiştirmek adına bazı değerleri arkada bırakmak.

David Simon bir gazeteci olmasından gelen yazı yeteneğiyle ve Baltimore’da senelerini harcamış olmasıyla diziyi yazarken klasikleşmiş, günümüzde bile gördüğümüz tek boyut ile sınırlı kalacak bir hikaye anlatmıyor bizlere. Sözde uyuşturucu savaşını tonlarca farklı bakış açılarından, farklı konumlardan ve farklı olaylardan yorumlatıyor.


İlk sezonda bu yorumumuzu Polis Teşkilatı üzerinden yapıyoruz. Elimizde Jimmy McNulty (Dominic West) gibi adalet algılarına bağımlı olan, doğru olanı görmek için her şeyi yapacak bakış açıları yer alıyor. Daha sonradan, yetki listesinde yükselmenin ve kendi çıkarlarını gözetlemenin adalet algısını şiddetli bir şekilde bastırdığı William Rawls (John Doman) gibi patron bakış açıları geliyor gözümüze, günümüzün klasikleşmiş yozlaşmış polislerini izliyormuşsunuz gibi gelmiyor Rawls’ı izlerken, daha karmaşık daha insan bir karakteri izliyormuşsunuz gibi geliyor.

İlk sezonda bahsetmeye değer son bakış açısı olarak da suçlunun bakış açısını getiriyor bizlere The Wire. Şehrin varoşlarından ayağa kalkmak adına her şeyini harcamış, kendisine bir gelecek yaratmak adına yemin etmiş; eğitimli, mantıklı, zeki Stringer Bell (Idris Elba)… Stringer dizi tarihinde kötüye ve suçluya duyulan sempatiyi Tony Soprano ve Walter White’tan iyi bir şekilde başaran tek karakter olarak isim yapmış bir karakter. Kültüre Soprano’nun getirdiğini katlayarak belki de üstüne bir şeyler ekleyerek tekrar veriyor Stringer, sizler de mutlu bir şekilde izliyorsunuz.


İkinci sezonda ise bu yorumun merkezini teşkilattan çıkararak bizleri rıhtımlara götürüyor. İşçi adamın sendikasına sokuyor. Yeterli gelmeyen maaşını alan, herhangi bir şekilde iddia ettiği hakları alamayan bu yüzden gerek sendikası gerek de kendisi adına yozlaşan bir adalet algısı geliyor bizlere. Frank Sobotka (Chris Bauer) merkezindeki bu yozlaşma, harika eleştiriler taşıyarak televizyon ekranlarına sistem eleştirileri sunmaya başlıyor.


Üçüncü sezon ise yorumun merkezini politikanın kalbi olan odalara götürürken aynı zamanda da bizlere adalet algısını bir kenara bırakmak için kendisini zorlamış, özel ve eşi benzeri hiçbir zaman görülmemiş bir karakter getiriyor. Bunny Colvin (Robert Wisdom) sürekli artan suç oranına bir çözüm bulmaya çalışırken alkol yasağı döneminde yapılan bir çalışma; kese kağıdında alkol içenleri polisin durdurmadığı, suç olarak görmediği bir zaman geliyor aklına. Bunun üzerine aldığı kararla Hamsterdam adını verdikleri, düzen ve disiplin içerisinde 7/24 polis kontrolü gören bir uyuşturucu pazarı yaratıyor. Cinayetler yok denecek kadar düşerken, sadece patronlar değil aynı zamanda politikacılar da cevaplar istemeye başlıyor ve bizler kendilerimizi bir kez daha “uyuşturucu savaşı”nın önem ve gerekliliğini sorgularken buluyoruz.



Sezon dört bizlere harika bir şekilde geliyor. Baltimore’un çocukları şeklinde özetleyebileceğimiz bu sezon anlayacağınız üzere eğitim sistemi üzerinde hareket ettiriyor yorumumuzu. Bu sırada da bizlere yeni bakış açıları katmak yerine eskileri dallandırmaya karar veriyor. Eğitim sistemi içerisinde bir grup çocuğa odaklanıyor dizimiz. Dizinin “Köşe Çocukları” adını verdiği bu çocuklar, şehrin kötü yerlerinden gelen eğitimleri yarım yamalak olan çocuklar. Sokaklardaki büyüklerinden gördüklerini tekrarlayan, onları ezberleyen çocuklar. Diğer köşede de, bunu umursamadan kampanya yapan politikacılar ve tüm engellere rağmen bir fark yaratmaya çalışan karakterlerimizi görüyoruz. Sezon kötü bir his vermeye başlıyor sizlere, her şey bitecek gibi geliyor ancak bu bitişin biraz garip hissettireceğini söylüyor. Çünkü henüz değişen bir şey göremiyorsunuz.


Her Güzel Şeyin Sonu Vardır

Beşinci sezon, her şeyi toparlamak adına geliyor. Jimmy McNulty önceden bizlere gösterdiği adalet bağımlılığını bu sezonda en yüksek seviyelere çıkarma kararı alıyor. Patronların umursamayışından, politikacıların rol yapmasından bıkmış bir halde davası için gerekli imkanları alabilmek adına sahte bir seri katil yaratıyor McNulty. Bu olaylar arasında, bizler ilk sezonlarda Avon Barksdale adına bir kartelin bize söylediği sözleri hatırlıyoruz:

“Oyun oyundur. Her zaman.”

O zamanlar garip bir söylem gibi hissettiğimiz bu cümleler şimdi çok büyük anlamlar ifade ediyor. Sanki bir döngünün tamamlanışını izlemişiz gibi, herkesin gidişiyle yerinin dolduruluşunu izliyoruz. Köşe çocukları örnek aldıkları adamların yerlerine geçiyorlar, taze kanlar cinayet büroda adalet algılarını savunurken patronlarla kavga ediyorlar. O an da anlıyoruz, işte…

Kimin oynadığı fark etmez, oyun her zaman oyundur. Sonra aradan vakit geçiyor, elimizde The Wire’ın bize kattığı sorular ve rahatsız eden düşüncelerle baş başa bir şekilde bekliyoruz. Oyun ise orada bir yerlerde devam ediyor.

Hapishanede, kimisi üç kişiden, kimisi on beş kişiden oluşabilen, güç dengesi inanılmaz boyutlarda değişkenlik gösterebilen grupların etrafında şekillenen bir olaylar zinciri vardır Oz'da. Bu gruplar/çeteler, hapishanenin çeşitli fonksiyonlarını olabildiğince sömürmektedir. Mutfak, temizlik, kütüphane, uyuşturucu… Her iş bir çetenin kontrolündedir, bu sayede bitmek bilmeyen bir çıkar ilişkisi kaplar Em City'yi. Entrikaların sonu gelmez altı sezon boyunca. Bir hapishanede yaşanabilecek neredeyse her şeyi konu etmiştir Oz. Tecavüz, uyuşturucu, rüşvet, şiddet, dolandırıcılık, din çatışması gibi gerçekte Amerika hapishanelerinde olan ne varsa hiç tereddüt etmeden gösterir. Özellikle bu konularda hassasiyeti olanlara bu diziyi tavsiye etmem.


Oz’un ana karakterleri her sezon değişkenlik gösterebilmektedir. 11-12 karakter değişik sezonlarda ana karakterliğe dönüşmüştür. Aralarından birkaç tanesini tanıtmak istedim.


Mahkum No: #95H522
Hüküm Giyme: 6 Kasım 1995
Suç: İkinci dereceden cinayet
Ceza: Müebbet hapis
Şartlı tahliye şansı için gereken süre: 20 yıl

İşte “Monologların Kralı”. Televizyon tarihinde monologları bu kadar eşsiz olan belki bir Augustus Hill vardır, o kadar. Saatlerce konuşsa sıkılmazsınız. Augustus, dizinin “anlatıcısı”dır. Genel olarak bölüm başlarında ve sonlarında, ara ara da ortalarda görünür. Oz’da yaşanan olaylardan toplumsal çıkarımlar yaparak izleyiciyi düşünmeye sevk eder ve bir nebze de olsa soluklanmamızı sağlar. Tespitleri muhteşem bir karakterdir.

Tobias Beecher

Mahkum No: #97B412
Hüküm Giyme: 5 Temmuz 1997
Suç: Alkollü bir şekilde araç sürerken adam öldürmek
Ceza: 15 yıl
Şartlı tahliye şansı için gereken süre: 4 yıl

Amerika’nın en iyi Hukuk Fakültelerinden birisi olan Harvard Law School‘dan mezun olan, başarılı bir avukattır Tobias. İlk zamanlarında Oz’a alışmakta bir hayli zorlanır. Daha sonra işin bu şekilde yürümeyeceğini anlar ve bambaşka bir kimliğe bürünür, farklı bir insan olur. E tabi biraz da delirir. Keller’a olan aşkı onun geleceğini şekillendirecektir.

Ryan O’Reily

Mahkum No: #97P904
Hüküm Giyme: 12 Temmuz 1997
Suç: 2 kez arabayla insan öldürme, 5 kez ağır yaralama ve birinci dereceden cinayet
Ceza: Müebbet hapis
Şartlı tahliye şansı için gereken süre: 40 yıl

Oz’u sevenlerin hemen hemen tamamının sevdiği karakter. Bu İrlandalı kardeşimiz, Em City’de en aklı başında davranan, hayatta kalmak için en mantıklısı neyse onu yapan ama bunun yanında kimseden de korkmamayı ilke edinmiş bir karakterdir. Zihinsel sorunları olan kardeşi Cyril’i hapishanede her daim koruyan Ryan, aynı zamanda hapishanenin doktoru Gloria’ya da deli gibi aşıktır.

Kareem Said

Mahkum No: #97S444
Hüküm Giyme: 6 Haziran 1997
Suç: İkinci dereceden kundaklama
Ceza: 18 yıl
Şartlı tahliye için gereken süre: 5 yıl

Goodson Truman olarak da bilinir kendisi. Hapishanedeki Müslümanların başıdır, doğuştan liderlik özelliğine sahiptir. Güçlü bir karaktere sahip olmakla beraber, diğer Müslümanlara da yol gösterir. Hapishanede genel olarak çoğu kişinin sevdiği, neredeyse herkesin saygı duyduğu birisidir. Ama zamanla böyle güçlü bir kişiliğin bile Oz’da yozlaşabileceğini görürüz.



Oz’da birçok grup olduğundan bahsetmiştim. Kısaca bahsetmek gerekirse;

Afroamerikanlar: En psikopat grup görünmelerine rağmen fazla tehlikeli değillerdir. Yine de hapishanedeki çoğu kişi özellikle Adebisi’den sebep, bu gruptan korkmaktadır.  (Adebisi, Wangler, Redding, Poet, Keane, Supreme Allah)

Müslümanlar: Kareem Said için ölüme giderler. Kendilerini rahatsız eden olmadıkça Müslümanlar da genel olarak fazla şeye karışmazlar. (Kareem Said, Arif, Hamid Khan)

İtalyanlar: Liderleri en sık değişen gruptur. Bir türlü arzu ettikleri kadar güce sahip olamasalar da her daim forsları geçer. (Pancamo, Nappa, Schibetta, Zanghi, Urbano)

Aryan Kardeşliği (Neo-Naziler): Tam entrika adamlarıdır. Uzak durmak gerekir. (Schillinger, Robson, Mark Mack)

Latinler: En pis işler her daim bunlardan sorulur. Hapishanede adam öldürme konusunda ustadırlar. Hepsi değil tabii. (Alvarez, Morales, Guerra, Hernandez)

Bu gruplara ek olarak, İrlandalılar, Eşcinseller, Motorcular gibi çeşitli gruplar da vardır.

Yazımızın sonuna geldik umarım incelememi beğenmişsinizdir. Yorum atmayı unutmayın :)